پایگاه خبری الیمانیوز

به گزارش الیمانیوز در آستانه یکمین سالگرد درگذشت سجاد رزمجوی، به قصه او که قصه کتابی است با برگ ها و فصل های پربار از چهره ای که ریشه در مردم داشت، خواهیم پرداخت.

رزمجو با صدا و آوازش، بازتاب‌دهنده عشق‌، حماسه‌ و شکست‌؛ رنج‌ و شادی‌ و حتی آرزو و امید مردم دیارش شد.

شاید این بار برای بازخوانی یک قصه مجبور به خواندن آن از پایان باشیم، ۱۴ آبان ۱۴۰۰ حادثه اتفاق می افتد و رزمجو چند روز بعد در بیمارستان شیراز درگذشت. اما در این میان در سوشیال مدیا [رسانه های اجتماعی] به سرعت نام سجاد رزمجو تکرار می شد و بیشترین جستجو و سرچ  به او اختصاص می یافت.

حضور گسترده مردم در مراسم خاکسپاری او مورد توجه رسانه های بین المللی قرار گرفت، این در حالی است که رسانه ها و نهادهای رسمی داخلی همچنان او را نادیده گرفته بودند.

این حضور پر رنگ، قوم لر را کانون توجه ایرانیان قرار داد و موسیقی قوم لر و فراتر از آن تاریخ و جغرافیای آن سرخط بررسی های روز قرار گرفت.

سجاد رزمجویی در کارحرفه ای خود بنیانگذار سبک نوینی از هنر و هنرمند قوم لر بود. در واقع او با گره زدن هنر و سرمایه اجتماعی، هویت جدیدی از هنرمند به نمایش گذاشت. جدی گرفتن مخاطب معیار موفقیتی بود که او در ترسیمش نقش مهمی داشت. جمله های مشهور او مانند” هنرمند را زیرپا له نکنید” یا در جای دیگری در پاسخ به نگرانی هواداری برای فردای بعد از او می گوید ” نگران نباشید صدها سجاد پرورش خواهد یافت” نشان می دهد او قالب های جدیدی را برای هنرمند تعریف می کرد و تلاش داشت آن را از پَستو به روی سِن بیاورد و در مسیر مردم به حرکت درآورد.

موسیقی فولکور و محلی با نغمه های دل انگیز و سوزناک، ملودی های طبیعی و دلنشین و نواهایی ساده سبک موسیقیایی رزمجو را به الگویی برای دیگر نسل ها تبدیل کرد به صورتی که حالا به نظر می رسد وی بعد از مرگ به نمادی از موسیقی محلی مبدل شد.

موسیقی وی برخواسته از بافت فرهنگی و تاریخی لرنشینانی است که محرومیت خود را در قالب صدای سوزناک عاطفه مند انسانی فریاد می زنند.

بسیاری از بزرگان هنری و ادبی بعد از مرگ شهرت آنها دو چندان شده بود و این مسیر برای سجاد در حال تکرار شدن است هر چند حسرت فقدان صدای جدید و تازه از وی برای ساکنین مناطق لرنشین در این فصل های سرد بیش از پیش حس می شود.